Puste dziecko/lekarz tańczy ★★★★★

Ten konkurs jest już zamknięty

Historia 164

Seria 1 – Odcinki 9 i 10

Cała ta technika broni w rękach rozhisteryzowanego czterolatka, który szuka swojej mumii. A teraz jest ich armia – Doktor

Fabuła
Doktor i Rose ścigają cylindryczny obiekt do rozdartego Blitzem Londynu w 1941 roku. Podczas gdy Doktor znajduje bezdomne dzieci terroryzowane przez chłopca w masce gazowej, Rose zostaje uratowana przed pewną śmiercią przez kapitana Jacka Harknessa, agenta czasu z 51 wieku . Doktor zostaje zaprowadzony do szpitala pełnego obojętnych pacjentów, wszyscy najwyraźniej noszą maski gazowe i mają takie same obrażenia jak chłopiec. Czy jest to infekcja, a jeśli tak, to jak można ją wyleczyć?

Pierwsza transmisja w Wielkiej Brytanii
Sobota 21 maja 2005
Sobota 28 maja 2005

Produkcja
Lokalizacja: styczeń 2005 w Cardiff Royal Infirmary; Szkoła Headlands, Penarth; hangar lotniczy RAF St Athan; Vale of Glamorgan Railway Ltd, Barry Island; Ulica Bargoed, Grangetown. Luty 2005 w Glamorgan House, Cardiff.
Studio: grudzień 2004 – luty 2005 w Unit Q2, Newport.

Rzucać
Doctor Who – Christopher Eccleston
Rose Tyler – Billie Piper
Kapitan Jack Harkness – John Barrowman
Dr Constantine – Richard Wilson
Nancy – Florencja Hoath
Piosenkarka z klubu nocnego – Kate Harvey
Puste dziecko (Jamie) – Albert Valentine
Pani Lloyd - Cheryl Fergison
Pan Lloyd – Damian Samuels
Algy – Robert Hands
Jim – Joseph Tremain
Ernie – Jordan Murphy
Alf - Brandon Miller
Timothy Lloyd – Luke Perry
Jenkins – Martin Hodgson
Pani Harcourt – Vilma Hollingbery
Głos dziecka – Noah Johnson
Głos komputerowy – Dian Perry

Załoga
Scenarzysta – Steven Moffat
Reżyser – James Hawes
Projektant – Edward Thomas
Przypadkowa muzyka – Murray Gold
Producent – ​​Phil Collinson
Producenci wykonawczy – Russell T Davies, Julie Gardner, Mal Young

Recenzja RT autorstwa Marka Braxtona
W 2009 roku ta dwuczęściowa historia zajęła piąte miejsce w ankiecie magazynu Doctor Who obejmującej 200 wyemitowanych artykułów. Piąty! A im więcej o tym myślę, tym bardziej zasłużona jest ta podwyższona pozycja.

Mieszanka elementów jest alchemiczna: oprawa z epoki (świetnie obserwowana), klimat i zakres dużego budżetu, sumienie społeczne, całkowicie denerwujący potwór i niezwykłe, szczęśliwe zakończenie, które nikt nie umiera, które wydaje się odpowiednie i całkowicie zasłużone.

miliardy data premiery sezonu 6

Debiutujący przez całe życie fan Steven Moffat pokazuje swoje całkowite zrozumienie serialu za pomocą serii pełzających po skórze głowy przerażeń: ukrytych ludzkich twarzy, aktywnej maszyny do pisania, której nikt nie obsługuje, magnetofonu, który działa, mimo że taśma się skończyła. Trzy okrzyki dla reżysera Jamesa Hawesa, który maksymalizuje ich efekt.

To skomplikowana historia – pierwotnie Moffat ją skomplikował – która przebiega satysfakcjonująco i z wieloma intrygującymi objazdami. I korzysta z jednego z najlepsze fragmenty obsady całego sezonu: Florence Hoath, która wykazała się takim naturalnym talentem w filmie Charlesa Sturridge'a z 1997 roku Fairy Tale: a True Story, jest tutaj wybitna.

Całkowicie przekonuje jako Nancy, postać matki do szeregu urwisów Blitza, a miała wtedy zaledwie 20 lat. Znużenie światem jej młodej postaci wskazuje nam, że została zmuszona do szybkiego dorastania – i to nie tylko z powodu nadprzyrodzonych/anachronicznych wydarzeń, które ją spotykają. Jak mówi Rose: Myślisz, że zostało coś, w co nie mogłem uwierzyć? Wielkie odkrycie relacji Nancy/Jamie jest kolejnym poruszającym przykładem ewolucji programu.

I to, czego Mat Irvine nie dałby za technologię FX tego rodzaju. W tak brawurowych sekwencjach, jak nocna wycieczka Rose po Londynie balonem zaporowym, jest taka radość. Chociaż, jeśli cokolwiek, wizualizacje są trochę zbyt kreskówkowe dla pościgu w przestrzeni otwierającej – zawsze martwi mnie, że przy Tardis szarpiąc się tak szaleńczo, jego pasażerowie zostaną obróceni.

Transformacje maski gazowej za pomocą płynnego CGI są jednocześnie atrakcyjne i odpychające. W szczególności scena, w której Nancy jest skuta kajdankami naprzeciw zarażonego Jenkinsa, jest potwornie stresujący. Wiem, że nienawidziłbym tego (i kochał) jako dziecko!

Dialog jest nieubłagany – zabawny, naturalistyczny i odkrywczy – jak można by się spodziewać po twórcy Sprzęganie i Naciśnij gang . Jak się okazało Puste/Tańce była tylko trampoliną dla jednego Doktor Moffat triumf po drugim, nie wspominając o ostatecznej nagrodzie showrunnera. Ale nadal oceniam go jako jeden z jego najlepszych. W rzeczywistości jeden z jego najlepszych dzieł dla telewizji.

Kapitan Jack otrzymuje zuchwałe, błyskotliwe wprowadzenie pasujące do jego postaci, a John Barrowman dzieli się z Billie Piper kilkoma przyjemnymi, flirtowymi scenami, ale jego twarz w twarz jest nieco sprzeczna z subtelnością i artyzmem tej historii. A czy moment, w którym dosiada bomby, jak Slim Pickens w Dr Strangelove, to trochę za daleko?

Puste/Tańce jest pełen podziwu i dowcipu, i daje Christopherowi Ecclestonowi szansę, by zabłysnąć jako bohater, przywracając zombie do życia i przebijając Kapitana Flasha, tak jak powinien. Hurra! Jeśli chodzi o taniec Doktora, jak dokucza tytuł drugiej części… cóż, to piękny pomysł, gdy Doktor i Rose robią Freda i Rudy, ale rzeczywistość wygląda na mocno zredagowaną rutynę!

Wszyscy pamiętają to dla masek gazowych i Czy jesteś moją mamusią? – nie od czasu Eksterminacji! czy serial wprowadził tak donośne hasło. Ale podstawą ikonografii jest po prostu błyskotliwe opowiadanie historii. A jak wszyscy wiemy, nie był to przypadek jednorazowy…