Sezon 9 – Historia 63
Reklama
Kiedyś moi ludzie byli rolnikami i nomadami. Teraz spójrz na nich. Niewolnicy w fabrykach i kopalniach! Już teraz zanieczyszczenie powoduje mutacje – kundli, jak nazywa ich marszałek – Ky
Fabuła
Władcy Czasu wysyłają Doktora i Jo na misję do Solos w 30 wieku, świata splądrowanego przez ludzi, ale mającego zyskać niezależność. Ze swojej orbitującej stacji kosmicznej Skybase despotyczny marszałek odmawia zrzeczenia się kontroli. Jest skupiony na wyeliminowaniu zmutowanych form życia na planecie poniżej, podczas gdy jego naukowiec Jaegar próbuje przystosować atmosferę dla ludzi. Doktor i Jo zaprzyjaźniają się z porywczym przywódcą Solonia, Ky, i zdają sobie sprawę, że mutacje są częścią cyklu życia wyjątkowego w historii wszechświata. Marszałek musi zostać zatrzymany.
Pierwsze transmisje
Odcinek 1 – sobota 8 kwietnia 1972
Odcinek 2 – sobota 15 kwietnia 1972
Odcinek 3 – sobota 22 kwietnia 1972
Odcinek 4 – sobota 29 kwietnia 1972
Odcinek 5 – sobota 6 maja 1972
Odcinek 6 – sobota 13 maja 1972 r.
Produkcja
Miejsce kręcenia: luty 1972 w Western Quarry, Northfleet; Farma Stone House, Frindsbury; Jaskinie Chislehurst w Kent
Nagranie studyjne: luty 1972 w TC4, marzec 1972 w TC8 i TC3
oferty w telewizji
Odlew
Doktor Who – Jon Pertwee
Jo Grant – Katy Manning
Marszałek – Paul Whitsun-Jones
Varan - James Mellor
Ky – Garrick Hagon
Stubbs – Christopher Coll
Bawełna – Rick James
Syn Varana – Jonathan Sherwood
Administrator – Geoffrey Palmer
Jaeger - George Prawda
Sondergaard – John Hollis
Stary człowiek – Sidney Johnson
Śledczy – Peter Howell
Mutt – John Scott Martin
Strażnicy – Martin Taylor, Roy Pearce, Damon Sanders, David Arlen
Załoga
Pisarze – Bob Baker, Dave Martin
Przypadkowa muzyka – Tristram Cary
Projektant – Jeremy Bear
Edytor skryptów – Terrance Dicks
Producent – Barry Letts
Reżyser – Christopher Barry
Recenzja RT autorstwa Patricka Mulkerna
Jak powiedział mi kiedyś drażliwy Patrick Troughton, przyszłość należy do przeszłości. I nigdy nie było to bardziej prawdziwe niż w przypadku tej futurystycznej produkcji. Ze swoją tęczową paletą, społeczno-politycznym podtekstem i awangardową muzyką elektroniczną The Mutants cuchnie – nie zawsze nieprzyjemnie – duchem czasu wczesnych lat 70-tych.
Solonianie w całości płci męskiej wyglądają jak hipisi pragnący zostać glam rockerami. Varan może być roadie tranny, który nie przeszedł przesłuchania do zespołu rockowego Wizzard, podczas gdy Ky ostatecznie przemienia się w pewnego rodzaju Josepha w technikolorze. Jest też Sondergaard, szaman z ogoloną głową w różowej szacie, ozdobiony koralikami. Kiedy prowadzi Doktora do zielono-złoto-fioletowej jaskini, aby zlokalizować potężny kryształ, psychodelia jest najważniejsza.
The Mutants to wyjątkowo zmienny serial. Pierwszy odcinek jest zaskakująco ołowiany i nie angażujący, podczas gdy odcinek czwarty jest jednym z najbardziej stymulujących i twórczo innowacyjnych pod kierownictwem Barry'ego Lettsa. Młodzi aktorzy gościnni Garrick Hagon i Rick James wyglądają na zrelaksowanych na filmie, ale są bardzo roztrzęsieni w studiu nagraniowym.
Katy Manning jest zdecydowanie dziarski, podczas gdy Jon Pertwee na początku wydaje się być znudzony, zesztywniały, nawet potykając się o dialog. Rozgrzewa się do materiału w miarę jego postępu. W swoich pamiętnikach przyznał, że tak naprawdę nie przypominam sobie nic z tworzenia Mutantów. Jakość obrazu jest również różna: pierwsze dwie części istnieją teraz jako rozmyte konwersje na rynek amerykański, podczas gdy odcinki od trzeciego do szóstego to nieskazitelne oryginały.
jakie skórki przychodzą do fortnite
Pomijając nierówne występy i niezręczne dialogi, drugie zlecenie Boba Bakera i Dave'a Martina jest przykładem historii Doctora Who, która działa na dwóch poziomach. Dla młodszych fanów jest mnóstwo akcji, suspensu, łajdactwa, potworów i horroru ciała, podczas gdy dorośli oglądający powinni docenić podstawowe przesłanie – zarówno ekologiczne, jak i polityczne.
666 liczb aniołów
Ostatnie dni kolonializmu w XX wieku odbijają się echem w upadku ziemskiego imperium w latach 30. XX wieku. Tak jak nierozwinięte regiony naszego świata zostały splądrowane dla bogactwa, tak Solos wydobyto dla radioaktywnego tazu. Południowoafrykański apartheid znajduje odzwierciedlenie w kabinach do przesyłania materii Skybase, które są podzielone między Overlordów i Solonian.
A jeśli Kolonia w kosmosie (1971) przewidziała dystopijną przyszłość na 25 wiek, to The Mutants przedstawia jeszcze gorszy scenariusz 500 lat później. Ziemia jest wyczerpana, skończona – politycznie, ekonomicznie i biologicznie – mówi Administrator (Geoffrey Palmer o twarzy serwatki). Widok poparty przez Doktora: zarówno ląd, jak i morze – całe szare. Żużel, popiół, klinkier… owoce technologii.
Okrągły Marszałek tnie postać w stylu Mussoliniego, podczas gdy śmiertelnie niebezpieczne eksperymenty atmosferyczne profesora Jaegara wywołują inne nawiązania do II wojny światowej i wojny w Wietnamie. Pod pewnymi względami ci dwaj łobuzy są wspaniali: jeden jest przebiegłym megalomanem, drugi nieudolnym szarlatanem. Ale razem, trudno sobie wyobrazić, by prowadzili wiejską pocztę, nie mówiąc już o całej planecie. Być może o to chodzi.
[George Prawda i Jon Pertwee. Sfotografowany przez Dona Smitha w BBC TV Center TC8, 14 lutego 1972 r. Copyright Radio Times Archiwum]
Jednym z największych sukcesów są skorupiaki typu Mutants lub Mutts, doskonałe projekty Jamesa Achesona w jego pierwszym zaręczynach z Doctorem Who. Później zaprojektował Sontarany, Zygony, kostium Toma Bakera… i ostatecznie wygrał Oscary i nadzorował filmy o Spider-Manie.
Reżyser serialu „Seconed Who”, Christopher Barry, dokonuje kilku nieudanych wyborów obsadowych, które nadają dramaturgii, i pozwala na ujęcia zmutowanych kręgów szeleszczących na solońskich płaszczach. Ale praca filmowa w Chislehurst Caves jest pięknie oświetlona, a zamglony kamieniołom jest szczególnie nieprzyjemny. W niektórych miejscach Solos wydaje się być pierwszym naprawdę przekonującym obcym środowiskiem. Nieziemski sensację wzmacnia atonalny podkład z Tristram Cary, z którym Barry współpracował przy pierwszej historii Dalek w 1963 roku.
I jest kilka genialnych Co do diabła…? chwile, które pojawiają się znikąd. Kiedy Jo wędruje głęboko do kopalni thaesium, upada i pojawia się postać w srebrnym garniturze, która rzuca się na nią… I jeden z moich ulubionych klifów z dzieciństwa: marszałek przypadkowo wysadza dziurę w kadłubie bazy Skybase, Varan wypada z niej. przestrzeń, wtedy Jo i inni, złoczyńcy i smakosze, ciągną w stronę wyłomu…
Mutanty może nie są złotymi gwiazdami Pertwee, ale są niezaprzeczalnie fioletowe.
Co Katy zrobiła następnie…
Zawsze byłem w kamieniołomach i jaskiniach, więc nic z tego nie utkwiło mi w pamięci. Jon i ja chodziliśmy wszędzie razem, razem jeżdżąc na miejsce. Był w tym śliczny Garrick Hagon. Wgryzienie motyla [przewyższające Ky] było najtrudniejsze do wykonania. (Rozmowa z RT, kwiecień 2012)
Patrick Mulkern z RT przeprowadza wywiad z Katy Manning
jak uprawiać barwinek
Materiały archiwalne Radio Times
Rozliczenia RT
Reklama[Dostępne na DVD BBC]